In De Stand van het Gras wordt de strijd in beeld gebracht die mensen met hun gazon voeren. Die strijd zien we door de ogen van een egel en een ekster. De ekster zal de mensen vooral van boven af of van een afstandje observeren. De egel daarentegen zit er dicht op, scharrelend door de beplanting.

De mensen die geobserveerd worden zijn alledaagse mensen. De mogelijkheden om problemen met het gras op te lossen lijken oneindig en de vastberadenheid van de mens om de natuur naar zijn hand te zetten eveneens. Deze obsessie met controle en perfectie levert absurde situaties op.

Wat is het eindstation van deze strijd? Wat voor een bedreiging vormt dit voor de dieren die in een tuin leven? En wat betekent het uiteindelijk voor ons zelf?